Sivrialan, Sivas ili Şarkışla ilçesinin 30 kilometre kuzeyinde, Yozgat Akmağdeni’nin 30-35 kilometre güneyinde Akdağlar’ın eteğinde kayalık bir arazi üzerinde kurulmuştur.
Âşık Veysel Şatıroğlu, 1894 yılında Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya geldi.
Annesi Gülizar, babası "Karaca" lakaplı Ahmet adında bir çiftçiydi.
Veysel'in iki kız kardeşi, yörede yaygınlaşan çiçek hastalığına yakalanarak yaşamlarını yitirdi.
O dönemlerde Sivas'ta çok yaygın olan çiçek hastalığı nedeni ile iki kız kardeşini kaybeden Veysel, kendisi de bu hastalığa yakalanmış ve tek gözünü kaybetmiştir.
Daha sonraları bir kaza geçirip diğer gözünü de kaybeden ve hayata büyük acılarla başlayan ozan, o günleri şu cümlelerle anlatıyor:
"Çiçeğe yatmadan evvel anam güzel bir entari dikmişti. Onu giyerek beni çok seven Muhsine kadına göstermeye gitmiştim.
Beni sevdi. O gün çamurlu bir gündü, eve dönerken ayağım kayarak düştüm. Bir daha kalkamadım. Çiçeğe yakalanmıştım.
Çiçek zorlu geldi. Sol gözümde çiçek beyi çıktı. Sağ gözüme de solun zorundan olacak perde indi. O gün bu gündür dünya başıma zindan. "
Aşık Veysel'in oğlu Bahri Şatıroğlu babası hakkında;
''Onunla ilgili yazılarda ve kitaplarda bir yanlışlığı düzeltmek istiyorum. Gözünün tekinin açılma ümidi varmış.
Kendisi öküzlerin önünde dururken, öküz kafasını salladığında öküzün boynuzu o gözüne batmış ve o gözü de kapanmış. Olarak belirtiği bilinmektedir. ''
Geçirdiği talihsiz bir kaza sonucunda sağ gözünü de kaybeden Veysel, babasının hediyesi olan bir saz sayesinde, henüz genç yaşlarda müziğe başladı. Aşık Veysel , I. Dünya Savaşı'nın başlaması üzerine kardeşleri ve arkadaşları cepheye gidince yalnız kaldı. Aşık Veysel bu konuyu şu sözlerle anlatmıştır. .
“‘Ben Allah’ın nasıl kuluyum ki ben bu vatan hizmetinden yoksun kaldım’ diye düşünerek çok acı çektim. ” Bu süre içerisinde tek arkadaşı sazı oldu ve kendisini iyice müziğe verdi.
Vatan sevgisi ile dolu olan ve cepheye gidemeyen Aşık Veysel duygularını şu sözler ile dizeleştirir:
Ne yazık ki bana olmadı kısmet
Düşmanı denize dökerken millet
Felek kırdı kolumu, vermedi nöbet
Kılıç vurmak için düşman başına
Bugünler müyesser olsaydı bana
Minnet etmez idim bir kaşık kana
Mukadder harici gelmez meydana
Neler geldi bu Veysel'in başına. . .
Kardeşlerinin seferberliğe gitmesi ve kendilerinin ölümünden sonra yalnız kalacağını düşünen ailesi, Veysel'i
Savaşın sona ermesinin ardından Esma adlı bir kadınla evlendirdiler. Bu evlilikten iki çocuk sahibi oldu. Fakat oğlu henüz on günlükken hayata gözerini yumdu. Esma'nın başka bir adama kaçmasının ardından henüz altı aylık kızı ile baş başa kalan Veysel, çok zaman geçmeden kızını da kaybetmenin acısını yaşadı.
Esma kaçtıktan sonra Hüseyin ile köye geri dönmüştü. Yalnız durumları çok kötüydü, ne paraları vardı ne pulları.
Bunu duyan Aşık Veysel üzülmüş arada bir haber göndererek bir ihtiyaçları olup olmadığını sordurtmuştu. Böyle güzel bir kalbi vardı ünlü ozanın. .
1931 yılında yapılan Halk şiirleri bayramı ile hayata tekrar tutunan ozan, Gülizar isminde bir kadınla evlendi. Bu evliliğinden 7 çocuğu olmuştu. Gülizar hanım Hem iyi bir anne hem de iyi bir eş olmuştu.
Aşık Veysel'in eserlerini ilk kaleme alan kişi Ahmet Kutsi Tecer olmuş ve Halk edebiyatının hak ettiği yerlere gelmesi, eserlerin kaybolmaması ve gelecek nesillere aktarılması için çalışmıştır. Tecer'in davet üzerine Köy Enstitüleri'nde saz hocası olarak çalışmaya başlayan Veysel, Türkiye'nin çeşitli yerlerinde eğitimler vermiştir.
Ayrıca Ünlü halk ozanı Atatürk ile görüşemediğine üzülürdü. Görüşmeyi çok istemişti fakat Ne yazık ki bir türlü bu isteği gerçekleşmemişti.
1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından maaş bağlanan ozan 1973 yılında yakalandığı akciğer kanseri nedeni ile hayata gözlerini yummuştur.
.
